Έτυχε
και σε μας να ζήσουμε σε περίεργη εποχή. Από την ανεμελιά στον προβληματισμό,
από την άνετη ζωή στον αγώνα για επιβίωση, από την υπερβολική σαχλαμάρα (π.χ.
πρωϊνάδικα, σκυλάδικα, σχέσεις άρπα-κόλλα) στη κατάθλιψη. Μια μετάβαση τόσο
απότομη όσο και απρόσμενη. Σαν να ξυπνήσαμε ξαφνικά από έναν λήθαργο πλαστής
ευημερίας, που μεθοδικά τα τελευταία χρόνια μας είχε «επιβληθεί». Ζήσαμε τα
τελευταία χρόνια μια εικονική και εύκολη ζωή σε όλα τα επίπεδα. Βρίσκαμε
δουλειά με τον γνωστό ή τον βουλευτή ασχέτως αν ήμασταν άξιοι γι’αυτήν,
εντοπίζαμε όλες τις τρύπες του συστήματος για να ξεφεύγουμε από τις δαγκάνες
του, διακοπές και γάμους με δανεικά, σαββατοκύριακα στα μπουζούκια, lifestyle σχέσεις
με έμφαση στο φαίνεσθαι κα όχι στην ουσία. Η ύλη, το χρήμα και η εικόνα
επικράτησαν πάνω από το πνεύμα, κάθε αξία, την ίδια μας την ψυχή. Μέσα από
αυτές τις διαδρομές καταλήξαμε απροετοίμαστοι σε μια άγνωστη πραγματικότητα,
ανέτοιμοι για να την αντιμετωπίσουμε.
Εδώ
και δύο περίπου χρόνια βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με πλήθος αριθμών. Τόσο θα
κοπούν οι μισθοί, τόσο θα μειωθούν τα επιδόματα, τόσοι υπάλληλοι θα απολυθούν,
τόσοι είναι άνεργοι, τόσοι αυτοκτόνησαν, τόσα δις φόροι λείπουν. Αυτή η
απέραντη αριθμολαγνεία επιστρατεύτηκε ως η βασική δόση τρομοκράτησης του
κόσμου, πέρα από την καραμέλα «πιθανή έξοδος της χώρας από το ευρώ θα είναι
καταστροφή». Όροι όπως spreads,
CDS,
PSI,
haircut
χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τα φερέφωνα του συστήματος (βλέπε
δημοσιογράφους-ξερόλες) προκειμένου να πείσουν όλους εμάς για το μέγεθος του
προβλήματος της χώρας και την αναγκαιότητα προσφυγής στους σωτήρες μας: ΔΝΤ. Τα
ΜΜΕ επέβαλαν την άποψη ότι άλλες λύσεις πέρα από το ΔΝΤ και την Τρόικα δεν
υπάρχουν.
Όλος
αυτός ο καταιγισμός και η εναλλαγή ειδήσεων, μέτρων και σκανδάλων δεν μας
αφήνουν χώρο και χρόνο για σκέψη. Σκοπός τους είναι να παραλύσουν τη σκέψη μας,
να κάμψουν τις αντιδράσεις μας, να ευνουχίσουν τη λογική μας. Το φοβερό και
τρομερό είναι ότι μέχρι στιγμής το έχουν πετύχει. Κατάφεραν να μας πείσουν ότι
όλα όσα υφιστάμεθα είναι η τιμωρία μας για την «άσωτη» ζωή μας. Γιατί πέρα από τις αιτίες που μας οδήγησαν ως
εδώ, όλο αυτό που ζούμε αγγίζει πλέον τα όρια του παραλόγου. Δεν είναι δυνατόν
τα νούμερα και ένα νόμισμα φετίχ για επιχειρηματίες και τραπεζίτες να μπαίνουν
πάνω από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεν έχει κανένα νόημα αν το όριο της
φτώχειας θα εκφραστεί σε ευρώ ή δραχμή. Έχουμε παραδοθεί αμαχητί σε όλα όσα μας
επιβάλλουν.
Δεν
μπορώ ειλικρινά να καταλάβω γιατί ως κοινωνία δεν έχουμε ξεσηκωθεί ακόμα. Να
κατεβούμε όλοι ακομμάτιστα στο Σύνταγμα χωρίς ταμπέλες τύπου «αγανακτισμένοι»
και να μην φύγουμε μέχρι να πάρουν το μήνυμα «ως εδώ, δεν πάει άλλο!». Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε και να
δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα όλα όσα μας σερβίρουν;
Ως πότε θα ανεχόμαστε
την ασυλία, την ατιμωρησία και τα προνόμια των βουλευτών;
Ως πότε οι βουλευτές
που έκαναν την πολιτική business
και
πλούτισαν παράνομα με δημόσιο χρήμα θα κυκλοφορούν ελεύθεροι;
Ως πότε θα βλέπουμε
τους δημοσιογράφους με τους αστρονομικούς μισθούς να μας μιλούν θλιμμένα για
λιτότητα και πείνα;
Ως πότε θα πληρώνουμε
τα χαράτσια στα γκισέ των τραπεζών σαν να πρόκειται για κάτι το φυσιολογικό;
Ως πότε θα κάθεσαι
άνεργος μπροστά στην τηλεόραση να κλαις την μοίρα σου και να τους βρίζεις;
Ως πότε νέε πτυχιούχε
θα κάθεσαι αμέριμνος στα καφέ με την νοοτροπία δεν υπάρχουν δουλειές κατάλληλες
για μένα, τρώγοντας από την σύνταξη του μπαμπά;
Ως πότε οι διαμαρτυρίες
μας θα περιορίζονται σε posts
στο
facebook;
Ως πότε θα πιστεύουμε
ότι οι διαμαρτυρίες και οι διαδηλώσεις αφορούν μόνο το ΠΑΜΕ, τη Χρυσή Αυγή,
τους κουκουλοφόρους και τους στρατευμένους διαδηλωτές;
Ως πότε θα αναζητούμε
σωτήρες από το πουθενά για την επίλυση της τραγικής κατάστασης της χωράς;
Ως πότε οι όποιες
πορείες θα καταλήγουν σε καφετέριες και ταβέρνες;
Ως πότε η
"Ελληνική Δημοκρατία" θα ταυτίζεται στη συνείδησή μας με τη
"Ελληνική Διεφθαρμένη Κλεπτοκρατία";
Ως πότε θα υπομένουμε
δουλοπρεπείς ελληνικές κυβερνήσεις που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα;
Δεν
φταίει καμία "Τρόικα'", όταν ακόμα ανεχόμαστε τις
πολιτικές-κομματικές συμμορίες, που -στο όνομά μας- λυμαίνονται και ξεπουλούν
την Ελλάδα. Αν κάτι θέλουμε να αλλάξει, κάτι πρέπει να κάνουμε οι ίδιοι. Ξέρω,
έμαθες αλλιώς. Όπως κι εγώ. Όπως όλοι μας. Αλλά ας γίνει μια αρχή: Πρώτα να σηκωθούμε από το πληκτρολόγιο και
έπειτα από τον καναπέ. Τα λέμε σύντομα…
