16η Σεπτεμβρίου 2007. Άλλη μία ημέρα διεξαγωγής εθνικών εκλογών στην Ελλάδα. Όπως άλλωστε και κάθε τέσσερα περίπου χρόνια. Η τετραετίες έρχονται και φεύγουν, οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν, και στην χώρα δυστυχώς δεν φαίνεται φως στο τούνελ. Η κατάσταση που κυριαρχεί ανά την επικράτεια σε όλους τους τομείς, στην συντριπτική της πλειοψηφία, είναι χαοτική. Αυτά τα διαπιστώνει κανείς αμέσως, ερχόμενος σε επαφή με οποιοδήποτε δημόσιο φορέα, οργανισμό, υπηρεσία κτλ. Τα προβλήματα της ανεργίας, της ακρίβειας, του περιβάλλοντος, της ποιότητας ζωής, της παραβατικής και επιθετικής συμπεριφοράς των νέων, της παντελούς αποδόμησης της παιδείας σε κάθε βαθμίδα γιγαντώνονται μέρα με την ημέρα, μήνα τον μήνα, τετραετία με την τετραετία. Από την φύση μου δεν είμαι απαισιόδοξη, ούτε έχω κανένα ιδιαίτερο λόγο ισοπέδωσης προσπαθειών που έχουν γίνει ανά δεκαετίες. Η πραγματικότητα όμως μας ξεπερνάει κατά πολύ…
Στον 21ο αιώνα όπου συντελούνται αλλαγές παγκοσμίως σε κάθε τομέα, στην χώρα μας κανείς δεν φαίνεται, και ούτε είναι, διατεθειμένος να αφουγκραστεί και να καταλάβει τις ανησυχίες, τις δυσκολίες και τα κάθε λογής προβλήματα των ανθρώπων και ειδικά των νέων. Πόσο μάλλον να συγκρουστεί με κατεστημένα κάθε μορφής, για να επέλθουν ουσιαστικές αλλαγές. Βαρύγδουπες εκφράσεις, μεγάλα λόγια, εύκολες καταγγελίες, στόμφος, έπαρση, αλαζονεία, υποκρισία, υπεροπτικά και απαξιωτικά βλέμματα από το σύνολο των «πολιτικών». Πολιτικοί στην Ελλάδα εδώ και χρόνια δυστυχώς δεν υπάρχουν. Ο πολιτικός παράγει έργο, δημιουργεί, λύνει προβλήματα… Σήμερα υπάρχουν μόνο «πολιτικοί». Εξηγώ…
Υπήρχαν πολιτικοί κάποτε, όταν η χώρα μόλις είχε βγει από τους πολέμους και την χούντα. Διότι το κράτος τότε ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, δομές δεν υπήρχαν, στοιχειώδεις υπηρεσίες απουσίαζαν, τα πάντα υπολειτουργούσαν. Ο απλός ελληνικός λαός στο σύνολό του αγράμματος, αμόρφωτος και κουρασμένος… Κατά συνέπεια εύκολο θύμα χειραγώγησης. Οι μοναδικοί μορφωμένοι, οι τότε φοιτητές… Πολλοί από αυτούς κατέληξαν υπουργοί. Πάνω στο απόλυτο τίποτα, στην αναρχία, όταν δημιουργείς κάτι, παράγεις έργο και υπό αυτήν την έννοια υπήρχαν πολιτικοί. Και μάλιστα «μεγάλοι», «σπουδαίοι»…
Τα πρώτα χρόνια πέρασαν, και σταδιακά δημιουργήθηκαν υπηρεσίες που εν συνεχεία στελεχώθηκαν με ανθρώπινο δυναμικό χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις και ικανότητες, με μοναδικό κριτήριο τι άλλο από την κομματική τους ταυτότητα. Ο άνθρωπος με εξουσία οποιαδήποτε μορφής και ειδικά χωρίς παιδεία γίνεται θρασύς, τεμπέλης, το «παίζει» εξουσία. Οι άνθρωποι αυτοί χωρίς να έχουν κοπιάσει σε κάποιο έδρανο ή έστω θρανίο είδαν από την μια μέρα στην άλλη να έχουν διοικητικές θέσεις. Η ανατολή της διαφθοράς είχε ξεκινήσει… Με αυτόν τον τρόπο, άρχισε να δημιουργείται δηλαδή μια νοοτροπία και ένα υφάκι στους δημοσίους υπαλλήλους. Δημόσιος υπάλληλος = αρμόδιος αναρμόδιος.
Οι πελατειακές σχέσεις στην Ελλάδα υπήρχαν, υπάρχουν και δυστυχώς θα υπάρχουν… Είναι από τις βασικότερες αιτίες που δεν προχωράμε μπροστά. Κατά την γνώμη μου είναι το Α και το Ω. Οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού για να λειτουργήσουν σωστά και αποτελεσματικά πρέπει να έχουν εργατικούς, αποδοτικούς και υπεύθυνους εργαζομένους. Για τους λόγους αυτούς, πιστεύω πως πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα στο δημόσιο. Αν αξίζεις μένεις, αλλιώς στο σπιτάκι σου! Κάποτε έμπαινες χωρίς απολυτήριο στο δημόσιο, σήμερα ακόμη και ένα μεταπτυχιακό δεν αρκεί δια της νόμιμης οδού. Σήμερα το πρόβλημα της ανεργίας μαστίζει, γιατί ακόμη και με ένα πτυχίο δεν βρίσκεις δουλειά πουθενά.
Ερχόμαστε στη σημερινή έννοια του πολιτικού. Πρόκειται για εκείνον που έχει εκλεγεί από τον λαό και προσπαθεί να πείσει με διάφορα μέσα, και κυρίως μέσω της τηλεόρασης, ότι προσπαθεί να παράγει έργο, προσπαθεί να λύσει προβλήματα, ότι προσπαθεί… Η επίλυση των προβλημάτων πλέον δεν γίνεται με κανέναν άλλο τρόπο, πλην τον επικοινωνιακό. Κάθε σύγχρονος πολιτικός πασχίζει να κερδίζει τις εντυπώσεις στα πεδία μαχών της τηλεόρασης. Ποιος θα φωνάξει περισσότερο, ποιος θα πει την καλύτερη ατάκα, ποιος θα παρουσιαστεί πιο σοβαροφανής… Δημαγωγία και λαϊκισμός. Μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους των ειδήσεων, πέφτει και η αυλαία στο παραγωγικό έργο των πολιτικών. Το έργο των πολιτικών στις μέρες μας, παράγεται μεταξύ 8:00-9:00μμ, άντε και σε μερικές πολικές εκπομπές. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εκάστοτε κρίσεις που αντιμετωπίζουμε ως κράτος. Πάνω και πέρα από όλα, αυτό που μετράει είναι η επικοινωνιακή αντιμετώπισή τους. Ο χρόνος τα καλύπτει όλα… Έχει χαθεί η ουσία της πολιτικής… Γι’ αυτό λοιπόν «πολιτικός».
Σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, πολλοί πολιτικοί αναλυτές βλέπουν πεντακομματική βουλή. Εγώ βλέπω πεντακομματική βουλι-μία. Όλοι κατά βάθος θέλουν να φάνε, να βολευτούν… Θα μου πεις γιατί να τρώνε μόνο οι μεγάλοι; Συμφωνώ! Ας πάρουν και οι μικρότεροι…! Δόξα και χρήμα! Στους σημερινούς πονηρούς καιρούς οι ιδεολόγοι είναι ελάχιστοι, και ανύπαρκτοι εκείνοι που νοιάζονται για τον κόσμο. Δεν έχω καμία μα καμία πρόθεση λαϊκισμού… Ίσως έχω απογοητευτεί, μόλις στα εικοσιπέντε μου… Πιστεύω ακράδαντα πως για την σημερινή κατάσταση ΟΛΟΙ είμαστε συνυπεύθυνοι! Αν θέλουμε, μπορούμε! Η μαγική λέξη είναι μία: μαζί.
